…

Είναι κάποιες φορές, που όλα μοιάζουν ψεύτικα, σαν σε παραμύθι...

εγώ κι αυτός

Φτάνει πια. Μας τα ‘πρηξες μ’ αυτή την ιστορία!
-Τι να κάνω; Την σκέφτομαι συνέχεια.
-Τίποτα να μην κάνεις, απλά να σταματήσεις να γράφεις αυτές τις μαλακίες.
-Μα γράφω αυτά που νιώθω.
-Ε τότε, σταμάτα να νιώθεις μαλακίες!
-Είσαι πολύ σκληρός.
-Σκληρός είσαι εσύ, που δεν σκέφτεσαι τους ανθρώπους που τα διαβάζουν.
-Υπονοείς, πως τους κουράζω;
-Φυσικά.
-Αν θες να ξέρεις, κανείς δεν μου έχει κάνει παράπονα.
-Ναι ξέρω! Είναι ευγενικά παιδιά, γι αυτό δεν σ’ έχουν διαολοστείλει ακόμη.
-Νομίζεις! Τα παιδιά το ζουν μαζί μου.
-Αυτό είναι το κακό, πως το ζουν μαζί σου, χωρίς να φταίνε σε τίποτα!
-Εσύ τώρα, ποιός νομίζεις πως είσαι και μου κάνεις υποδείξεις;
-Δεν ξέρεις ποιος είμαι;
-Ξέρω ποιος είσαι. Γιατί το παίζεις έξυπνος δεν ξέρω.
-Γιατί γράφεις συνέχεια γι αυτήν, χωρίς να εξηγείς σε κανέναν ποια είναι.
-Θα τους το πω, μην ανησυχείς.
-Πότε; Του χρόνου;
-Όχι, τώρα θα τους το πω.
-Τότε τι περιμένεις;
-Εσένα να το βουλώσεις! Αν δεν με ενοχλούσες τόση ώρα, θα τους το είχα ήδη πει.
-Ωραία, δεν σ’ ενοχλώ.
-Λοιπόν. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σας πω, πως τους τελευταίους μήνες περνάω την πιο παράξενη φάση της ζωής μου.
Κάποιοι μπορεί να θεωρήσετε αστείο τον λόγο, αλλά για μένα είναι κάτι πρωτόγνωρο και το ζω πολύ έντονα.
Μην ανησυχείτε, δεν άρχισα τα παραισθησιογόνα!
Αν και φαντάζομαι πως σας έχω κουράσει με την εμμονή μου να μιλάω συνέχεια γι’ αυτήν, δεν μπορώ να το αποφύγω.
Καταλάβατε για ποια μιλάω ε;
-Όχι. Δεν κατάλαβαν!
-Την λένε Ίριδα και σε λίγες μέρες θα την συναντήσω.
Αυτήν την φορά δεν θα ξαναγυρίσει στην σκοτεινή της σπηλιά, αλλά θα μείνει εδώ. Της ετοίμασα το πιο φωτεινό δωμάτιο του σπιτιού, το έβαψα με χαρούμενα χρώματα και της έβαλα ένα μικρό κρεβατάκι, για να μην ανεβαίνει πια στο πληκτρολόγιό μου!
Τώρα που φτάσαμε στο τέλος αυτής της ιστορίας, ξέρω πως ο σκεπτικισμός αυτού του ξερόλα, με βοήθησε να βάλω σε μια τάξη τους φόβους και τις προσδοκίες μου και να νιώσω περισσότερο έτοιμος, για να δεχτώ κάτι πραγματικά άγνωστο.
Ώρες ώρες, μπορεί να μ’ εκνευρίζει αλλά ξέρω πως λέει την αλήθεια, ξέρω πως θέλει το καλό μου, κι ας μην έχει τρόπους.
-Τελείωνε!
-Τέλος πάντων. Ας μη μιλήσω άλλο γι αυτόν, γιατί θα νομίζει πως είναι και κάποιος.
-Δεν ξέρω αν είμαι κάποιος, αλλά ξέρω καλά πως εσύ είσαι ο κανένας!
-Επειδή δεν θα μ’ αφήσει στην ησυχία μου, πρέπει να σας πω πώς η Ίριδα είναι η κόρη μου, που θα γεννηθεί στις 6 Ιουλίου και πριν πάω να την συναντήσω, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μοιραστήκατε μαζί μου τόσο καιρό την αγωνία και τα συναισθήματα μου, που μου δώσατε την δυνατότητα να εκφράσω την άλλη μου πλευρά. Αυτήν που τόσο ανάγκη θα έχει στο εξής και η Ίριδα.
-Κι άλλη πλευρά; Όχι θεέ μου, δεν θα το αντέξω!

Περιμένοντας

Ζω σε μια παύση, ανάμεσα στο πριν και στο μετά,

παρακολουθώντας την αντανάκλαση της ύπαρξης μου.

Ζω μ’ ένα παρελθόν, που φθίνει μπροστά σου,

μα ποτέ δεν μου άρεσαν τα μεγάλα λόγια.