Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

2008




6 Φεβρουαρίου


Είμαι σ’ ένα σταυροδρόμι και πρέπει να κάνω το επόμενο βήμα.
Πριν προχωρήσω, έριξα μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν για θυμηθώ ποιος είμαι…

14 Φεβρουαρίου

14 Φεβρουαρίου 2008. Η ώρα είναι εννιά το πρωί κι ο ήλιος διασχίζει αδιάφορα τον ορίζοντα μαζί με τον Ποσειδώνα στον αστερισμό του Yδροχόου. Η σελήνη στην άλλη πλευρά του πλανήτη φωτίζει της ψυχές των ερωτευμένων ζευγαριών που κοιμούνται αγκαλιά.
Με της αισθήσεις μου οξυμένες προσπαθώ να ερμηνεύσω την σιωπή, προσπαθώ να βρω τους συμβολισμούς που αιωρούνται στον δυσκίνητο αέρα του Αμαρουσίου, μα δεν τα καταφέρνω, τα αμάξια πηγαινοέρχονται βιαστικά στην Πατησίων. Κάθε οδηγός ζει την δική του στιγμή μέσα σ’ ένα σύμπαν που συνεχίζει την πληκτική του πορεία χωρίς να νοιάζεται για τίποτα.
Καθισμένος βαθιά σε μια δερμάτινη πολυθρόνα παίρνω και ξεφυλλίζω μια πολυτελή έκδοση του Καβάφη περιμένοντας να έρθει η ώρα να φύγουμε. Το βλέμμα μου πέφτει τυχαία στην Ιθάκη και αρχίζω να διαβάζω ασυναίσθητα ξανά και ξανά το ίδιο ποίημα.

“Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος…”

Να ο συμβολισμός που έψαχνα. Ο Οδυσσέας, ο ήρωας τον παιδικών μου χρόνων εμφανίζεται ξανά μπροστά μου την ώρα που το ταξίδι είναι τόσο δυσνόητο, δίνοντας υπόσταση σ’ αυτή την πρωτόγνωρη για ‘μένα εμπειρία.
Πάντα ταυτιζόμουν με τον Οδυσσέα, πάντα ένιωθα πως είμαι ένας Οδυσσέας που ταξίδευε προς την Ιθάκη του, όμως τώρα είμαι χαμένος σ’ αυτή την απέραντη θάλασσα χωρίς να ξέρω που κοιτάζει η πλώρη μου, χωρίς να ξέρω ποίος είναι ο Οδυσσέας, ποιο το ταξίδι και πια η Ιθάκη. Παρ’ όλα αυτά νιώθω πολύ δυνατός , νιώθω πως αυτό το ταξίδι μόνο εμπειρίες έχει να μου δώσει και τίποτα να μου πάρει.

“Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου…”

Θυμάμαι που μου έλεγες γι αυτή τη στιγμή πως θα ‘θελες να είναι προϊών του ερωτά μας. Μπορεί η ζωή να τα ‘φερε αλλιώς μα δεν πειράζει, Σημασία έχει πως ήμαστε μαζί στο καράβι κι ανοίξαμε πανιά.
Μια κοπέλα με πανέμορφα μάτια κάθισε απέναντι μου και μου είπε πως έχεις τελειώσει και πως είσαι καλά.
Χάρηκα πολύ εκείνη τη στιγμή μα δεν το έδειξα.
Ξανάνοιξα το βιβλίο και συνέχισα το ταξίδι μου ξέροντας πια πως δεν είμαι μόνος.

“Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.”

27 Φεβρουαρίου

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η απορία γιατί κάθομαι και γράφω όλα αυτά. Δεν έχω όμως απάντηση, μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.

Κάποιες φορές είναι σαν να μη χωράνε μέσα μου τα συναισθήματα, ξεχειλίζουν με την μορφή λέξεων και πρέπει να της γράψω πριν της ξεχάσω. Άλλες φορές εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα, προσπαθώ μέσα από το γράψιμο να ξαναβρώ τα ξεχασμένα μου όνειρα, κι άλλες φορές, ίσως να είναι, απλά από γκρίνια.

Τέλος πάντων…
Τώρα που ξεκίνησα, ελπίζω να συνεχίσω να γράφω αλλά πρέπει πάντα να θυμάμαι πόσο λεπτά είναι τα όρια ανάμεσα στην ανάγκη και στη ματαιοδοξία.

Αύριο το πρωί θα μάθουμε τα αποτελέσματα.
Ότι κι αν γίνει το ταξίδι συνεχίζετε…

28 Φεβρουαρίου

Τα αποτελέσματα είναι αρνητικά.
Δεν ξέρω πως πρέπει να νιώσω τώρα…

11 Οκτωβρίου *

Ξανά.

6 Νοεμβρίου

Ξέρω καλά, πως οι δυσκολίες είναι αυτές που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Επίσης ξέρω, πως από μια εύκολη ζωή δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα, παρ όλα αυτά εγώ την προτιμώ.

24 Νοεμβρίου *

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

Γαμώ την πουτάνα μου, γιατί πρέπει να είναι τόσο βαρύ το τίμημα;

5 Δεκεμβρίου

Το μόνο δώρο που έχω να σου δώσω, είναι ο εαυτός μου
και η μόνη υπόσχεση, πώς θα γίνω όσο καλύτερος μπορώ.
Καλώς να ορίσεις.

8 Δεκεμβρίου

Αν δεχτούμε πως η ευδαιμονία δεν είναι κάτι εφικτό και πως παράλληλα σκοπός κάθε ανθρώπου είναι η ευδαιμονία, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Πάνω σ’ ένα τόσο παράδοξο υπόβαθρο, σίγουρα δεν είναι εύκολο να χτίσεις μια ήπια ζωή.

21 Δεκεμβρίου

… μα αν δεν υπήρχαν τα όνειρα, η λέξη επιβίωση θα ήταν αρκετή.

Ο Έρασμος λέει πως η μεγαλύτερη ευτυχία είναι αυτή που βασίζετε στην αυταπάτη, γιατί κοστίζει ελάχιστα.

22 Δεκεμβρίου

Μη χαραμίζεις τη ζωή σου ψάχνοντας σε λάθος συρτάρι.
Νιώσε τη γοητεία της υποκειμενικότητας.
Ζήσε για σένα.

30 Δεκεμβρίου

Δεν μπορώ να πω, πως δεν ήταν ουσιαστική η χρονιά που πέρασε, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά θα προτιμούσα η επόμενη να είναι λίγο πιο χαρούμενη.